Eindelijk: de Overlandtrek

Zaterdagochtend om 10 uur werd ik opgehaald bij het hotel, voor het grote avontuur. Eerst Peter en Tracy ophalen op het vliegveld, een hartelijk weerzien en daarna met het busje richting Cradle Mountain. Onderweg nog wat boodschappen gedaan voor avondeten en ontbijt. Peter had beloofd dat ik de eerste dag met gebakken eieren en bacon als ontbijt op pad zou gaan. Daarna werd het minder......

De overnachting was voor ons al in het nationaal park, waar 's avonds wallabys en wombats te zien waren. Vroeg gaan slapen en de volgende ochtend om 8 uur gaan lopen, na nog een laatste douche en een heerlijk ontbijt met inderdaad: eieren. De start was een redelijk steile klim van 400 meter naar Marions Lookout. Het was slecht weer, regen, mist en op de top was het ijskoud. Er lag nog sneeuw en we liepen tegen de ijsregen in, temperatuur iets boven het vriespunt. Later gelukkig wat meer in de beschutting maar door de overvloedige regenval was het goed oppassen waar je je voeten neerzette. Behoorlijk moe bij de eerste hut aangekomen, waar de kachel het NIET deed. Dan maar opwarmen in de slaapzak met zoveel mogelijk kleren aan. Dat lukte.

Tweede dag weer vroeg op, een korte dag en het was lekker zonnig. Vroeg vertrokken en om half 11 al in de volgende hut. Op tijd voor de "morning tea" oftewel koffietijd. Lekker relaxt dagje gehad met een middagdutje voor mij. 's Avonds op tijd erin, maar heel slecht geslapen vanwege de kou en de toestand van mijn slaapzak. Die was toch niet op deze temperaturen ingesteld. Nadat ik zo ongeveer alle kleren aangetrokken had die ik bij me had heb ik nog een paar uur geslapen.

Niet zo fit en fris aan de derde en langste dag (17 km.) begonnen. We liepen door de moors met regen van opzij. Toch hoort dat er eigenlijk wel bij vond ik, naarmate ik meer wakker werd. Ik voelde me net een hobbit, met alle regenkleding aan en rugzak op. Echt koud was het niet, wel weer erg nat. Dus weer oppassen waar je je voeten zet. Even niet opgelet, ben ik op een stuk drijfhout gestapt. En omgevallen, om te voorkomen dat ik mijn enkel zou verzwikken. Gelukkig had ik die dag voor het eerst "gaiters" aan, bescherming vanaf mijn schoenen tot net onder de knie. Ik ben er met een blauwe plek goed vanaf gekomen. Het was een pittige dag, met veel modder, poelen, grote plassen waar we allemaal onze weg in moesten vinden. En wel blijven eten, anders raakt het motortje leeg. Op deze dag passeerden we ook het laagste punt van de trek, Frogs Flat op 730 meter. Rond half 4 waren we bij de hut, een ruime en wat nieuwere met prachtig uitzicht op bergtoppen en grasland. En we waren al op de helft!!

De vierde dag een beklimming naar Pelion Gap, tussen twee bergtoppen in op 1126 meter, met prachtig zonnig weer. Aan de ene kant Mt. Ossa, de hoogste top van Tasmanie op 1617 meter, maar nog in de wolken gehuld. Aan de andere kant Mt. Pelion East op 1433 meter. Die hebben Peter en Tracy helemaal en ik voor 3/4 beklommen. Deze top was helemaal helder en het uitzicht schitterend. Mooie foto's gemaakt. En adelaars gezien!!! Wat een schitterende vogels zijn dat.
De afdaling daarna was over heel veel boomwortels, modder enzovoort. De grapjes onderweg: hoe was de Overlandtrek? Muddy, wet and splashing.
Aangekomen bij de volgende hut: Kia Ora, heb ik het "bad" genomen wat ik mezelf onderweg had beloofd. Warm geworden na de afdaling in de zon lekker wat rondgespetterd in de ijskoude kreek. Was heel verfrissend. En bij de campingplaats nog een tigersnake gezien (een giftige slang). Zolang je ze rustig laat gaan doen ze niets.

De vijfde dag een prachtige tocht gemaakt door het regenwoud. Het groen van het mos is bijna fluoriscerend en de grote bomen die zijn omgevallen zijn er helemaal mee overdekt. Nog een afdaling gemaakt naar een prachtige waterval. Het was weer heel mooi weer en erg lekker om in de schaduw van het regenwoud te kunnen lopen. Ik was weer wat licht in mijn hoofd (ook de dag ervoor) en heb wat aanvullende suikers, zouten en magnesium genomen. Dat hielp goed, ik heb er geen last meer van gehad. Maar zegt wel iets over wat het lichamelijk kost, deze pittige trek. De hele dag geconcentreerd zijn op waar je stapt, met alle modder, boomwortels, poelen, stenen en het klimmen en dan weer dalen. Vergt ook mentaal wat van je. Iedere dag bij aankomst in de volgende hut is het ritueel: spullen neerzetten en je slaapplek uitzoeken. Daarna een lekker kop thee (ik had rooibos meegenomen, erg lekker!) met wat er nog over was van het dagrantsoen. Chocola, een nutbar, maar in ieder geval iets eten. Rond 6 uur, half 7 een gedehydrateerde maaltijd die eetbaar wordt met heet water erbij. Ik zeg expres eetbaar, echt lekker is anders. En om half 8 aanstalten maken om naar bed te gaan, waar we tussen 8 en half 9 er in lagen. En meestal waren we ook snel in slaap, en de volgende dag weer op rond 7 uur.

De laatste dag was relaxt, een gemakkelijke langzame afdaling naar de oever van Lake St. Clair op 600 meter hoogte. We waren er iets na 1 uur, de ferry was net vertrokken. Dan is de lokroep van de overkant er wel, dus nog even geprobeerd. Maar die dag ging er geen ferry meer en dat was goed.

Het viel niet mee om afscheid te nemen van dit avontuur en het leven in de wildernis. Zonder enig bereik (had mijn mobiel niet eens mee!), geen elektriciteit of verwarming, maar wel met de dieren uit het park om je heen. Ik heb wombats gezien, wallabys en pademelons, sommigen met jong in de buidel (joey heten die in Australie). Adelaars gezien met hun machtige wiekslagen en glimpjes van vogelbekdieren. Slangen en allerlei vogels. Op eigen benen in 6 dagen ruim 65 kilometer gelopen, tussen al die bergtoppen met nog steeds sneeuw op de toppen. De mazzel van 4 van de 6 dagen stralend zonnig weer, en met water zo schoon en zo helder dat je het zo uit de beekjes en watervallen kunt drinken. Daarom hadden we geen zeep, geen shampo, geen deo of iets van dien aard bij ons. Daarom was ik blij dat we nog een dag en nacht in deze hut hebben doorgebracht. Het was afkicken de volgende dag. Maar het is volbracht en ik ben er trots op en blij mee. Mijn knie heeft het fantastisch gehouden en ik kan er weer op vertrouwen. Dat is een groot kado voor mij.

Nu zit ik in broeierig warm Sydney, ben nog even heerlijk thuis bij mijn familie hier. Met dit verslag rond ik af en fijn dat jullie van mijn verhalen hebben kunnen genieten.

Met een hartelijke groet en liefs van Nel.